W europejskiej sztuce początek XX stulecia to okres twórczego niepokoju. Artyści tego okresu gorączkowo poszukiwali nowych środków wyrazu, czemu dali wyraz w licznych manifestach i nowych tendencjach.
Dzieła Henri Matisse
Artysta żył w latach 1869-1954. Był jednym z artystów, którzy w 1905 roku zorganizowali w Paryżu wystawę, na której zaprezentowali obrazy, gdzie w sposób zdecydowanie odbiegający od stereotypów użyte zostały barwy. Sposób obrazowania był często bardzo mocno zaskakujący, stąd też grupę tę nazwano fowistami – pd francuskiego słowa „fauves”, które można przetłumaczyć na język polski jako dzikie bestie. Henri Matisse był czołowym reprezentantem tego ruchu. Artysta oraz jego naśladowcy zrezygnowali ze stosowania koloru tylko w celu imitowania otaczającego świata. Jednym z najpiękniejszych obrazów Henri Matisse z okresu fowistycznego jest „Radość życia”. Ostatnie obrazy fowistyczne Matisse stworzył około roku 1911. Od roku 1913 tworzył obrazy pod wpływem kubizmu. Pod koniec życia nie mógł malować, z tego okresu pochodzą kolaże stworzone z barwnych papierów.
Munch i jego „Krzyk”
Obok fowizmu na początku XX wieku rozwijał się także ekspresjonizm. Ten nowy kierunek kształtował się od roku 1905 do roku 1910. Największą wyrazistość ten nowy kierunek zyskał w Niemczech, gdzie bardzo prężnie rozwijał się przez pierwsze trzy dekady XX stulecia. Wielką rolę w początkach ekspresjonizmu odegrał norweski malarz Edvard Munch. W swoich dziełach łączył on symbolizm z ekspresyjnymi środkami formalnymi. Jego prace są bardzo pesymistyczne, przesycone rozpaczą, niepokojem i zagrożeniem. Jednym z pierwszych dzieł nowego kierunku jest praca Edvarda Muncha „Krzyk”. Obraz ten artysta namalował w 1893 roku. Dzieło przedstawia przerażoną, krzyczącą postać na tle krwawo zachodzącego słońca. Twórczość Muncha bardzo długo nie spotykała się z przychylnością publiczności. Artystę trawiły miłosne cierpienia, alkoholizm i obsesje. Wyleczył się z ciężkiej depresji, ale do końca życia pozostał samotnikiem.
