Wzory, które wytworzyli Grecy przez niemal dwa tysiące lat stały się inspiracją dla cywilizacji zachodniej. W każdym z europejskich miast znajdziemy kościół, gmach lub kamienicę, w której uda nam się odszukać formy architektoniczne, które zostały wykształcone w starożytnej Grecji.
Dzieje sztuki greckiej przypadają na pierwsze tysiąc lat przed naszą erą. Dzieli się je na trzy okresy:
- archaiczny (XI-VI wiek przed naszą erą), klasyczny (V-IV wiek przed naszą erą) i
- hellenistyczny (323-30 rok przed naszą erą).
Swoim zasięgiem sztuka grecka objęła wyspy Morza Egejskiego, wybrzeża Azji Mniejszej, Półwysep Bałkański i kolonie greckie na Sycylii i w Italii.
Architektura grecka
Świątynie były najbardziej charakterystycznymi budowlami dla architektury greckiej. Wzorem dla jej podstawowego typu był megaron. Był to prostokątny budynek jednoizbowy z przedsionkiem. Tego typu budynki w kulturze mykeńskiej funkcjonowały jako dom władcy. W okresie archaicznym świątynie budowano początkowo z suszonej cegły i drewna. Dopiero od VII wieku przed naszą erą zaczęto wznosić je z kamienia. Dekoracja świątyni z uwagi na to, iż wierni nie mieli wstępu do jej wnętrza, skupiona była na wystroju zewnętrznym. Aby świątynia była bardziej majestatyczna, stawiano ją na trzystopniowym podwyższeniu. Wznosząc świątynie Grecy stosowali trzy porządki architektoniczne: dorycki i joński – zostały wykształcone w schyłkowym okresie archaicznym – oraz koryncki, który był późniejszy i rzadziej stosowany od dwóch poprzednich.
Rzeźba grecka
Początkowo rzeźba stanowiła integralną część świątynnej dekoracji. Najwcześniejsze przykłady kamiennej rzeźby pochodzą z okresu późnoarchaicznego (VII wiek p. n .e.). Najbardziej charakterystyczne rzeźby z tego okresu to tak zwane kurosy – figury nagich młodzieńców. Przedstawiano także figury ubranych w szaty dziewcząt, które zwano korami. W pełni realistyczne postacie rzeźbiarze zaczęli przedstawiać w okresie klasycznym. Najwybitniejsi rzeźbiarze tego okresu to Fidiasz, Poliklet i Myron.
