Początkowo sztuka Rzymian kształtowana była pod wpływami italsko-etruskimi. W II wieku przed naszą erą, gdy Rzymianie podbili Grecję, uległa wpływom helleńskim. Początkowo greckie dzieła sztuki, Rzymianie traktowali jako wojenne łupy. Gdy działania wojenne ustały, zaczęto je masowo importować i kopiować. Do Rzymu zaczęli napływać liczni greccy artyści. Sztuka rzymska wchłonęła grecką, ale stworzyła własne rozwiązania.
Sztuka monumentalna w Rzymie zaczęła rozwijać się w VI wieku przed naszą erą, gdy tym miastem-państwem rządzili Etruskowie. To w tym okresie zostały wytyczone ulice, założone Forum Romanum i zbudowane pierwsze świątynie w porządku toskańskim. Ogromny rozwój sztuki rzymskiej nastąpił w III – II wieku przed naszą erą. Na twórczość rzymskich artystów największy wpływ wywarła kultura grecka i hellenistyczna. Największe dzieła sztuki rzymskiej powstały w okresie cesarstwa.
Architektura rzymska
Zachowała swój własny charakter, mimo ze bardzo wiele elementów przejęła z architektury etruskiej, italskiej, a wreszcie z greckiej. Rzymianie dochowali wierności greckim porządkom architektonicznym i wykorzystywali je zarówno w funkcji konstrukcyjnej, jak i dekoracyjnej. Najczęściej wykorzystywali styl koryncki oraz jego modyfikację czyli porządek kompozytowy. Technika budowania stosowana przez Rzymian była zupełnie inna niż ta stosowana przez greckich budowniczych. Zrewolucjonizowała ona architekturę i sprawiła, że rzymska architektura stała się od greckiej zupełnie inna. Rzymianie używali wypalanej cegły, kamienia oraz betonu – mieszanki gruzu, popiołu wulkanicznego i zaprawy wapiennej.
Rzeźba rzymska
Rzymska rzeźba w dużym stopniu stanowiła kopie i pastisze rzeźb greckich. Bardziej oryginalna była rzeźba portretowa. Głównym typem rzymskiej rzeźby były historyczne reliefy, które zdobiły pomniki i budowle. Płaskorzeźby pokrywały między innymi łuki triumfalne, przedstawiały konkretne wydarzenie historyczne w bardzo realistyczny sposób. Jednym z przykładów takiej rzeźby są dekoracje pokrywające Łuk Tytusa.
