W Wiecznym Mieście fontanny można spotkać niemal wszędzie: na ulicach, placach i w małych zaułkach.
Początkowo było ich niewiele, z czasem jednak budowano ich coraz więcej z okazji triumfów, świąt i festynów.
Fontanna di Trevi
Jedna z najpiękniejszych rzymskich fontann zbudowana w stylu barokowym. Wzniesiona w 1728 roku. Początkowo miała być jedynie prowizoryczną dekoracją. Jest jedną z największych fontann na terenie Rzymu: ma wysokość 26 metrów i 20 metrów szerokości. Zdobią ją rustykowane tarasy, konie i mnóstwo figur. Najważniejsze postacie to jadący na rydwanie Okeanos oraz symbolizujące Kastora i Polluksa dwa trytony. Woda spływa tarasowato od rydwanu aż do rozległej niszy, która zajmuje sporą część placu. Fontanna jest oblegana przez turystów. Tradycją stało się wrzucanie do fontanny monet. Ma to zapewnić powrót do Rzymu.
Fontanna dei Fiumi
Znajduje się na placu Navona. Jej twórcą jest Bernini. Artysta połączył w niej cztery rzeki: La Platę, Nil, Dunaj i Ganges. Fontanna została zbudowana w latach 1650-1651. Pośrodku fontanny znajduje się obelisk, który Bernini przeniósł z via Appia. Na szczycie obelisku umieszczony został herb papieża Innocentego X: gołąb trzymający gałązkę oliwną. Na placu Navona znajdują się jeszcze dwie fontanny. Jedna z nich to del Moro. Ona także została zaprojektowana i zbudowana przez Lorenzo Berniniego. Znajdująca się w niej rzeźba Neptuna pochodzi z roku 1878. Jej autorem jest Antonio de Bitta.
Najstarsza z rzymskich fontann
Najstarsza z rzymskich fontann znajduje się przed bazyliką Najświętszej Marii Panny na Zatybrzu. Przebudowy dokonane między innymi przez Berniniego sprawiły, że z jej pierwotnych kształtów nie wiele się zachowało. Pierwsza fontanna w tym miejscu pochodziła jeszcze z czasów rzymskich. Widniała ona na planach Rzymu jeszcze w XV stuleciu. Pierwsze zmiany w fontannie wprowadzono w XVI wieku według planów sporządzonych przez Donato Bramante. Przed zanieczyszczeniem fontanna chroniona jest rozporządzeniami wydanymi jeszcze w XVII wieku.
