Koronacja Władysława Jagiełły na króla Polski w 1386 roku na zawsze zmieniła mapę polityczną środkowej Europy i była powodem wielu idących za tym zdarzeniem skutków. Artykuł ten nie ma jednak na celu ukazania roli, jaką odegrała owa koronacja na stosunki środkowo – europejskie, lecz ma za zadanie ukazać jak niewiele brakowało do pozbawienia Jagiełły tronu polskiego.
Otóż po śmierci Ludwika Węgierskiego w 1382 roku w Polsce doszło do wojny domowej o wpływy. W zamęcie stanęła głównie Wielkopolska, natomiast w Małopolsce elity polityczne odpowiedzialne za rządy w kraju pochłoniętym walkami trudziły się nad wyborem nowego następcy tronu. W tym samym czasie – mniej znany w obecnych czasach – książę mazowiecki Siemowit IV podjął starania o zdobycie korony Polski. U szczytu swej potęgi w roku 1383 roku w Krakowie został nieomal koronowany na nowego króla Polski – jednak przemowa Jaśka z Tęczyna – jednego z popleczników innego stronnictwa (proandegaweńskiego) zniweczyła plany mazowieckiego księcia. Podejmowane kolejno przez Siemowita akcje militarne prowadziły do jego znacznego wzrostu i zyskania nowych popleczników.
Mimo tego krakowskie elity polityczne doprowadziły do rokowania z księciem litewskim Jagiełłą, którego wybór na króla Polski dał im możliwość osiągnięcia większych wpływów w Państwie. Nie sposób odpowiedzieć na pytanie – jak potoczyłyby się losy Polski i Europy gdyby królem Polski został przedstawiciel dynastii piastowskiej.
